Λιμνοθάλασσα Καλοχωρίου

Σπάνια η ανθρώπινη παρέμβαση στη φύση δημιουργεί τόση ομορφιά. Η περίπτωση της Λιμνοθάλασσας στο Καλοχώρι είναι πραγματικά μοναδική, καθώς το περιβάλλον μοιάζει να έκανε «αντεπίθεση» στις ανθρώπινες δραστηριότητες που σκόπευαν να το αλλοιώσουν - δημιουργήθηκε εκ νέου, αλλάζοντας μορφή. Η κατασκευή αναχωμάτων για αντιπλημμυρική προστασία και η υπεράντληση των υδάτων μέσω γεωτρήσεων, σε συνδυασμό με την αδύναμη σύσταση του εδάφους, προκάλεσαν από τη δεκαετία του 1950 τη σταδιακή καθίζηση που γέμισε με νερό την περιοχή και δημιούργησε έναν σπάνιο, προστατευόμενο σήμερα υδροβιότοπο έξω από το Καλοχώρι.

Οκτώ μόλις χιλιόμετρα, δέκα λεπτά από το κέντρο της Θεσσαλονίκης, τα φλαμίνγκο βολτάρουν στα ρηχά νερά της λιμνοθάλασσας αναζητώντας τις μικροσκοπικές γαρίδες με τις οποίες τρέφονται και φτιάχνουν το χαρακτηριστικό, ροζ χρώμα τους. Ερωδιοί, αργυροπελεκάνοι, μαυροκέφαλοι γλάροι, θαλασσαετοί και πάπιες διεκδικούν τον δικό τους χώρο, γεμίζοντας με ασταμάτητους ήχους το ήρεμο τοπίο δίπλα στον Θερμαϊκό. Στον κοντινό ορίζοντα, η αντίθεση είναι συναρπαστική, με τις βιομηχανίες, τις εμπορικές εγκαταστάσεις αλλά και τον αστικό ιστό της Θεσσαλονίκης που προβάλλει ως φόντο.

Το ονομαστό «κόκκινο μονοπάτι», το στρωμένο σε κοκκινόχωμα που διασχίζει τη λιμνοθάλασσα και επιτρέπει στον επισκέπτη να τη χαρεί απ’ άκρη σ’ άκρη, απλώνεται σε μήκος ενός χιλιομέτρου και προσφέρεται για πεζοπορία - αλλά και ποδηλασία στο μεγαλύτερο μέρος του. Σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του έτους τα φλαμίνγκο βρίσκονται σε απόσταση λίγων μέτρων δίχως να ενοχλούνται από την ανθρώπινη παρουσία, στον υδροβιότοπο που αποτελεί δημοφιλή σταθμό για τα μεταναστευτικά πουλιά και πόλο έλξης για τους φίλους της παρατήρησης, τους φυσιολάτρες και όσους ψάχνουν μια σύντομη απόδραση από την πόλη. Με έξτρα ανταμοιβή το κινηματογραφικό σκηνικό του «πλωτού χωριού» που δημιουργούν οι κατασκευές των ψαράδων, βγαλμένο λες από ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, με στύλους και κατασκευές βυθισμένες στα νερά από την εποχή πριν τον σχηματισμό της λιμνοθάλασσας.