Μια μέρα στον παράδεισο, στους καταρράκτες του Σκρα

Το ευλογημένο από τη φύση σημείο όπου οι καταρράκτες σχηματίζουν το παραδεισένιο τοπίο της «Σμαραγδένιας» λίμνης στο Σκρα του Κιλκίς είναι μία εμπειρία ζωής που ο καθένας πρέπει να ζήσει έστω μία φορά. Εμείς το ζούσαμε για δεύτερη, καθώς είχαμε επισκεφτεί ξανά την περιοχή στο παρελθόν. Αλλά επιλέξαμε να το κάνουμε καλοκαίρι, με τον νου μας στη βουτιά στα κρυστάλλινα νερά που στην προηγούμενη επίσκεψη δεν το είχαμε τολμήσει.

Η διαδρομή από Θεσσαλονίκη ως το χωριό είναι περίπου μιάμιση ώρα. Φτάσαμε νωρίς, παρκάραμε και ξεκινήσαμε αμέσως την πεζοπορία, που διαρκεί περίπου 30 λεπτά με χαλαρό ρυθμό και με τη βοήθεια της σηματοδότησης που έχουν φροντίσει οι τοπικοί φορείς να σε κατευθύνει χωρίς προβλήματα. Στα σακίδια είχαμε φροντίσει να κουβαλάμε νερό και φαγητό για τις ώρες που θα περνούσαμε χωμένοι στην καρδιά του δάσους, αλλά η διαδρομή είναι σχετικά εύκολη και το βάρος δεν σε ενοχλεί ιδιαίτερα.

Όσο πλησιάζεις στους καταρράκτες αφήνεσαι να σε κατευθύνει ο ήχος του νερού, που πέφτει από μεγάλο ύψος και ακούγεται για αρκετά λεπτά πριν τους δεις από κοντά. Στη θέα τους κατακλύζεσαι από ένα υπέροχο συναίσθημα ηρεμίας και χαλαρότητας, σε συνδυασμό με τα σχεδόν ακίνητα νερά της γαλαζοπράσινης, πραγματικά «σμαραγδένιας» λίμνης που σχηματίζεται από κάτω. Τακτοποιήσαμε τα πράγματα και βουτήξαμε στα νερά, που μας καλούσαν να μας αγκαλιάσουν, πεντακάθαρα και με έντονους χρωματικούς συνδυασμούς ανάμεσα στο γαλανό και το πρασινωπό, από την αντανάκλαση του φωτός και τα μεταλλικά στοιχεία που περιέχουν. Ο όρος «δροσιστική βουτιά» δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερη εφαρμογή.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε και πάλι ήταν η αδυναμία μας να σταματήσουμε να βγάζουμε φωτογραφίες. Το παραδεισένιο σκηνικό σε προκαλεί να το απαθανατίσεις, κάθε σημείο νιώθεις πως αξίζει να μείνει για πάντα ως ανάμνηση στο αρχείο σου και η αλήθεια είναι πως λίγα μέρη μπορούν να το κάνουν αυτό. Αλλά κάποια στιγμή έπρεπε να επιστρέψουμε στο χωριό, να ανακτήσουμε δυνάμεις, έχοντας μπροστά μας την πεζοπορία του γυρισμού.

Στο Σκρα χωθήκαμε σε ένα ταβερνάκι και τιμήσαμε όσα πιάτα ήρθαν στο τραπέζι μας, ειδικά τα τοπικά τυριά και το κρασί της περιοχής. Χωνέψαμε με μια σύντομη περιπλάνηση στα στενά, απολαμβάνοντας τη θέα και το γύρω τοπίο, νιώθοντας γεμάτοι και αναζωογονημένοι. Λίγο πριν νυχτώσει, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Ως την επόμενη φορά, εννοείται, που θα χρειαστούμε μια δόση από παράδεισο για να ξαναγεμίσουμε τις μπαταρίες μας μέσα σε λίγες ώρες.