Μονή Ιβήρων

Η Μονή Ιβήρων είναι χτισμένη στα ανατολικά παράλια του Άθω, στο μέσο της χερσονήσου του Αγίου Όρους. Ιδρύθηκε ως «Μονή του Κλήμεντος» τον 8ο αιώνα και, σύμφωνα με την παράδοση, είναι η περιοχή που επισκέφτηκε η Παναγία με τη συνοδεία του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Το 980 επεκτάθηκε και διαμορφώθηκε σε μοναστήρι από ομάδα Γεωργιανών μοναχών με επικεφαλής τον Ιωάννη Τουρνίκιο. Προς τιμήν τους, το 1010 μετονομάστηκε σε «Μονή Ιβήρων», καθώς οι κάτοικοι της Γεωργίας ονομάζονταν «Ίβηρες» εκείνη την εποχή.

Το 1865 καταστράφηκε το κτιριακό συγκρότημα εκτός του Καθολικού και της Βιβλιοθήκης και ενώ η Μονή διένυε περίοδο μεγάλης ακμής. Είχαν προηγηθεί λεηλασίες και οικονομικά προβλήματα μέσα στους αιώνες, αν και η Μονή πάντα κατάφερνε να ανακάμπτει, προσφέροντας βοήθεια και στους αγώνες της Επανάστασης του 1821.

Η Μονή είναι μεγάλη σε έκταση και επιβλητική σε αρχιτεκτονική σύνθεση. Το Καθολικό βρίσκεται στο ανατολικό μέρος της αυλής, απέναντι συναντάται το μεγάλο κωδωνοστάσιο και παραπλεύρως η τράπεζα και η βιβλιοθήκη, με 33 αρχέτυπα, 11.000 παλαίτυπα, 2.300 χειρόγραφους κώδικες με 223 περγαμηνές στα ελληνικά και τα γεωργιανά και συνολικά 20.000 έντυπα.

Στα εντός του Καθολικού παρεκκλήσια φυλάσσονται λείψανα 165 αγίων και τμήματα από τα όργανα που χρησιμοποιήθηκαν στη σταύρωση του Ιησού. Στο παρεκκλήσι της Παναγίας της Πορταΐτισσας βρίσκεται η εικόνα της Θεοτόκου που εμφανίστηκε στη θάλασσα το 1004. Οι ανεκτίμητοι θησαυροί που φυλάσσονται στο σκευοφυλάκιο το κατατάσσουν ως ένα από τα σημαντικότερα του Αγίου Όρους, με χρυσοκέντητα άμφια, σκεύη, ιερά κειμήλια, δισκοπότηρα, εγκόλπια, μίτρες, αυτοκρατορικά και πατριαρχικά έγγραφα με χρυσόβουλα αυτοκρατόρων του Βυζαντίου.